Wat betekent de belangrijke plaats die de feesten en festivals van het Oude Testament innemen vandaag voor christenen? Hoe moeten we als we de geldigheid van de sabbat op de zevende dag erkennen, de Levitische feesten beschouwen?
Argumenten pro en contra viering van de feesten duiken de laatste tijd in kerkelijke kringen op. Daarom verdient dit vraagstuk onze aandacht. Dit artikel beoogt de zaak in twee delen te behandelen. Het eerste deel zal vijf argumenten behandelen die algemeen gebruikt worden met betrekking tot het vieren van de feesten:
(1) de pedagogische waarde van de typologische uitleg van de feesten,
(2) het nut van de nadruk op het historische verband tussen Israëls feesten en de christelijke verkondiging;
(3) de relatie tussen de feesten en de sabbat,
(4) de relatie tussen het feest van de Nieuwe Maan en de sabbat, en
(5) de mogelijkheden voor betere joods-christelijke betrekkingen.
Bij de behandeling van elk argument stel ik voor om de problemen te onderzoeken die voortkomen uit de christelijke viering van de feesten om vervolgens in te gaan op de negatieve argumenten tegen dergelijke praktijken. Het tweede deel van het artikel zal voorstellen doen voor “een juiste weg”, verder richtlijnen, en een aantal praktische toepassingen voor het leven van de kerk.
Joodse feesten als leermiddel
De Bijbelse feesten waren onlosmakelijk verbonden met de tempeldienst. Offers waren niet louter rituelen of culturele uitingen van vroomheid; ze vormden het hart van de feesten. Het Pesach, bijvoorbeeld, ging niet alleen over het slachten en eten van een lam (Exodus 12:3-10), in tegendeel, het lam gaf Pascha haar fundamentele betekenis en bestaansrecht. Het Pascha werd speciaal ingesteld als een herinnering aan het offer van het lam geslacht tijdens de uittocht uit Egypte: God Die voorbijgaat aan het bloed van het geslachte dier, en daarbij verlossing verleent (Exodus 12:13). Deze verbinding is zo sterk dat Pesach in feite vereenzelvigd wordt met het lam. Pesach (Pascha) is het lam (2 Kronieken 30:15).
Niet alleen het Pascha, maar ook alle andere feesten hadden offers die verband hielden met verzoening centraal staan. De Bijbelse teksten over de feesten omschrijven het offeren van een geit als een zondoffer voor het volk (Numeri 28:15, 22, 30; 29:5, 11, 28). In het Nieuwe Testament duiden de offers op de komst en de functie van Christus. Jezus wordt geïdentificeerd met het paaslam (Johannes 1:36; vgl. 1 Corinthiërs 5:7), waarbij het hele systeem van offeranden wordt gezien als een voorafschaduwing van al het goede dat nog komen moet (Hebreeën 10:1; vgl. Colossenzen 2: 16, 17). De offers brengen een profetische boodschap met betrekking tot het proces van het heil: God zal afdalen en Zichzelf als een offer aanbieden om zonde te verzoenen en de mensheid te verlossen.
Het effect van het offer van Christus is definitief en eeuwigdurend. In die zin moeten we Leviticus 23:14 verstaan: “Deze bepaling blijft voor jullie voor altijd van kracht, generatie na generatie, waar je ook woont.” De uitdrukking “voor altijd van kracht ” betekent niet een eeuwigdurende bepaling; anders zou dit betekenen dat we nog steeds alle offers zouden moeten brengen. Dezelfde uitdrukking “voor altijd van kracht ” wordt ook gebruikt voor de offers (Leviticus 3:17) en alle andere rituelen die verband houden met het tabernakel: de wassing (Exodus 30:21), de priesterkleding (Exodus 28: 43), de lampen (Exodus 27:20, 21), enz. Met andere woorden, het gebruik van de uitdrukking “voor altijd van kracht” betekent niet een eeuwigdurende verplichting, maar moet worden gezien binnen de context van de tempel, dat wil zeggen zolang de tempel bestond. Nu zijn de offers niet meer mogelijk vanwege het ontbreken van de tempel, en is de profetische betekenis van de offers vervuld in Christus. Hieruit volgt, dat offers en aanverwante rituelen, zoals de Levitische feesten, niet meer verplicht zijn. Het type (voorafschaduwing) is vervuld in het tegenbeeld (Jezus Christus). Deel te nemen aan feesten met het idee dat ze noodzakelijk zijn voor ons eigen heil maakt het tegenbeeld, de Messias, volledig inhoudsloos.
Merk ook op, dat dezelfde uitdrukking “voor altijd van kracht”, wordt gebruikt voor het verbond van de besnijdenis (Genesis 17: 13). Betekent dit dat de besnijdenis nu nog steeds verplicht is? Als dat het geval was, dan zou dit in tegenspraak zijn met de aanbeveling van de apostelen in Handelingen 15. Al deze beschouwingen helpen ons te begrijpen waarom de uitdrukking ” voor altijd van kracht ” geen ondersteuning vormt voor de eis om de feesten voor eeuwige te moeten vieren.
Afgezien van dit argument, het is juist deze typologische/profetische functie van de feesten die een inspiratie vormt voor diegenen die het vieren van de feesten willen promoten. Zij voeren aan dat het vieren van de feesten christenen zal helpen een beter en voller begrip van het verlossingsplan te krijgen. Van de diepe betekenis van de feesten werd al in het Nieuwe Testament getuigd; zij brengen niet alleen heilsfeiten uit het verleden in herinnering, in het bijzonder de uittocht uit Egypte en de wonderen uit Exodus, maar ook wijzen ze op de kosmische en eschatologische verlossing. Het is inderdaad betekenisvol dat Jezus is gestorven en opgewekt tijdens het Pascha, dat Hij niet alleen vierde als herdenking van de uittocht. Hij gaf er ook een nieuwe betekenis aan door het toe te passen op Zichzelf (Matteüs 26:17-30). Betekenisvol is ook de gebeurtenis van de uitstorting van de Geest, in verband met de verkondiging van het evangelie aan de volken die plaatsvond tijdens Pinksteren, de tijd van de oogst. Kortom, de lentefeesten wezen heen op de eerste fase van het heilsplan: de eerste komst van Christus, zijn dood, zijn opstanding, zijn troonsbestijging aan de rechterhand van de Vader, en de universele uitbreiding van het verbond door de wereldwijde verkondiging van het evangelie. De herfstfeesten wezen op de tweede fase van het heilsplan: het oordeel in de hemel en de verkondiging van de drie engelen boodschappen op aarde, als inleiding op de kosmische verlossing en de tweede komst van Christus (Openbaring 14:6-13). Richard Davidson merkt dan ook op: “Respectievelijk de eerste – en de laatste feesten van de godsdienstige kalender van Israël lijken verbonden te zijn met zowel de troonsbestijging als de voltooiing van Israëls heilsgeschiedenis.”1) De voortgang van de feesten in de jaarlijkse kalender, parallel aan de voortgang van het historische verlossingsplan, wordt gebruikt als een argument ten gunste van het inbedden van deze feesten als een deel van ons godsdienstige leven. Maar de pedagogische functie van de feesten, betekent niet dat deze feesten goddelijke voorschriften zijn die voortdurend in acht moeten worden genomen.
Het grootste probleem blijft echter de vraag of deze feesten moeten worden gevierd door christenen van nu.
De historische samenhang
Een van de functies van de feesten was de toepassing ervan op het historische leven van Israël in Kanaän. Toen de tempel werd verwoest en de joden in ballingschap gingen, waren zij verplicht om nieuwe tradities te ontwikkelen voor de viering van de feesten, aangepast aan de situatie van de ballingschap, dat wil zeggen zonder de tempel en het stelsel van offeranden.2) Ook het feit dat Jezus en zijn discipelen de feesten vierden net als later de eerste christenen (Joodse christenen), zelfs zonder offerdieren, geeft al aan, dat het niet ondenkbaar is dat christenen de feesten zouden kunnen vieren.
Toch kan dit voorbeeld niet worden gebruikt als een argument om de christelijke viering van de feesten te rechtvaardigen, aangezien Jezus en de eerste christenen niet alleen de Joodse feesten naleefden, maar ook andere culturele en ceremoniële praktijken, zoals de besnijdenis, het dragen van de tallith (gebedsmantel), etc., praktijken die niet door de heidense christenen werden overgenomen op basis van Handelingen 15.
Bovendien hebben christenen geen historische traditie die laat zien hoe je die feesten moet vieren. Hoe zouden ze dat dan moeten doen? Op welke gronden kunnen zij de ene praktijk rechtvaardigen boven de andere? Hun aanspraak om de feesten te houden op de bijbelse manier struikelt over het feit dat de bijbelse manier het offeren van dieren in de tempel vereist (Deuteronomium 16:5). Zonder ondersteuning van een historische en culturele traditie zal het houden van de feesten een voortdurende bron van spanningen en verdeeldheid in de kerk zijn. Aangezien er geen specifieke bijbelse regels bestaan die voorschrijven hoe deze wetten moeten worden nageleefd buiten de tempel om, zullen we eigen wetten en tradities moeten scheppen. Ángel Rodríguez heeft gelijk als hij waarschuwt: “Degenen die het houden van de feesten bevorderen moeten hun eigen persoonlijke manier van het vieren van de feesten in het leven roepen en in dat proces menselijke tradities scheppen die niet zijn gebaseerd op een expliciete uitdrukking van de wil van God.”3)
De Sabbat en de feesten
Het vieren van de feesten kan zelfs invloed hebben op onze theologie van de sabbat. De Bijbel verklaart duidelijk het essentiële verschil tussen de feesten en de sabbat. De feesten verschillen van de wekelijkse sabbat. In tegenstelling tot de feesten, herinnert de sabbat ons als een teken aan de schepping van het universum en blijft daarom eeuwig van belang. God gaf de sabbat aan het einde van de scheppingsweek toen er geen zonde op aarde was en dus ook geen offers en geen feesten. In tegenstelling tot de feesten, werd de sabbat als deel van de Tien Geboden gegeven aan de hele mensheid. In feite dateert haar oorsprong van vóór de gave van de Thora aan Israël op de Sinaï (Exodus 16:23-28).
Verder lezen we in Leviticus 23:3, 4, waarin de feesten samen met de sabbat opgesomd worden, een duidelijk suggestie dat er een wezenlijk verschil bestaat tussen de twee categorieën van gewijde dagen. In Leviticus 23 wordt de sabbat genoemd aan het begin van de lijst (v. 3). Dan worden de andere heilige dagen vermeld met de woorden: “dit zijn de hoogtijdagen van de Heer” (vs. 4, NBV), daarmee suggererend, dat de sabbat behoort tot een andere categorie dan de feesten. Hoewel de sabbat ook gepaard ging met offers (Numeri 28:9, 10), is het belangrijk dat de reguliere uitdrukking “zondoffer voor verzoening,” die altijd opduikt in relatie met de feesten, ontbreekt in verwijzingen naar de sabbat. Dit duidelijke onderscheid suggereert dat de functie van offeranden in het kader van de sabbat wezenlijk verschilt van hun functie met betrekking tot de feesten.
De sabbat verschilt niet alleen van alle andere dagen van de week, maar ook van elke willekeurige feestdag. Het is opmerkelijk dat dit verschil en zelfs de superioriteit van de sabbat boven de feesten systematisch wordt aangegeven in de liturgische lezing van de Tora: we hebben meer ‘alyot (beklimmingen naar het podium om de Tora te lezen) op de dag van de sabbat (zeven) dan op elke andere feestdag. De sabbat gelijk stellen met de feesten is fundamenteel fout en het beïnvloedt de ware betekenis van de sabbat, en doet uiteindelijk afbreuk aan haar verplichtende karakter.
Beseffend dat de sabbat van een andere categorie is dan de feesten, en zelfs belangrijker is, zal ons helpen de aard van het verband tussen de twee heilige inzettingen te begrijpen. Het feit dat Leviticus 23 hen bij elkaar brengt, en tegelijkertijd het verschil tussen de twee benadrukt, doet vermoeden, dat de sabbat inderdaad de kroon, de climax van alle feesten is.
Paradoxaal genoeg, kan deze speciale verbinding tussen de sabbat en de Levitische feesten ons in feite iets leren over de betrekkelijke waarde van de feesten ten opzichte van de absolute waarde van de sabbat. In plaats van te leiden tot de bevordering van de naleving van feesten, moet het onderzoek van de feesten leiden tot een beter begrip, waardering, en de ervaring van de sabbat. Want de sabbat “is de basis van alle heilige tijd,”4 en bevat en vervult alle waarden en waarheden die de feesten laten doorschemeren.
De sabbat en het feest van de nieuwe maan
Binnen de feesten, neemt het feest van de nieuwe maan slechts een secundaire plaats in. In tegenstelling tot andere bijbelse heilige dagen, wordt de nieuwe maan nooit gekenschetst als een heilige dag, waarop alle arbeid verboden is. 5)
Gedurende de periode van de eerste tempel, kreeg het een “semi-festival” status, en de viering ervan verdween volledig tijdens de tweede tempel periode; in het midden van de vierde eeuw, toen de wijzen een vaste kalender hadden vastgesteld, werd aldus de uitroeping van de nieuwe maan-dag niet meer voortgezet.6)
De Joodse traditie kent over het algemeen een “ondergeschikte” rol toe aan het feest van de nieuwe maan.7)
Het is daarom verrassend dat het feest van de nieuwe maan hernieuwde aandacht heeft gekregen, vooral onder Messias belijdende Joden en -christenen.
Een rechtvaardiging voor een dergelijke viering is Jesaja 66:23 (NBG),
“En het zal geschieden van nieuwe maan tot nieuwe maan en van sabbat tot sabbat, dat al wat leeft zal komen om zich voor mijn aangezicht neer te buigen, zegt de HERE..” Deze tekst wordt gebruikt om te suggereren dat het feest van de nieuwe maan in de hemel zal worden gevierd samen met de sabbat. Maar de tekst spreekt niet per se over de viering van deze twee dagen, maar benadrukt veeleer de continuïteit van aanbidding, een kenmerk van de nieuwe aarde. Daarom verwijst de bijbelschrijver naar de twee uiteinden van de tijd: “van . . . tot” Wat dit vers eigenlijk zegt is dat aanbidding blijft bestaan in de eeuwigheid– “van nieuwe maan tot nieuwe maan” en “van sabbat tot sabbat”, wat eigenlijk wil zeggen, van maand tot maand, van week tot week.
Een tweede argument, geopperd voor de viering van het feest van de nieuwe maan is, dat de maan de sabbat bepaalt. Op basis van de bijbelteksten, als Genesis 1:14 en Psalm 104:19 wordt betoogd dat de wekelijkse sabbat oorspronkelijk gekoppeld was aan de maancyclus. Inderdaad is het zo, dat beide teksten de maan koppelen aan de seizoenen (mo’adim). Omdat het in Leviticus 23 ook gaat over de sabbat in de categorie (“seizoenen”, “samenkomsten”, zie v. 2), en omdat de maan de seizoenen regelt (Genesis 1:14), komen sommigen tot de conclusie, dat de maan ook de sabbat bepaalt. Dit argument roept een aantal problemen op, waaronder de volgende:
1. De betekenis van het Hebreeuwse woord “mo’adim”. Dit woord heeft betrekking op het werkwoord y’d waarmee het ook verbonden is (Exodus 30:36;. 2 Samuel 20:5). Dit werkwoord betekent een tijd of een plaats “aanwijzen” (2 Samuel 20:5; Jeremia 47:7). Het woord “mo’adim” verwijst naar de “afspraken”, “vergaderingen” of “samenkomsten” in tijd of ruimte. Nu worden niet alle afspraken (mo’adim) vastgesteld door de maan. Als Jeremia 8:7 het woord “mo’adim” gebruikt om te verwijzen naar de vogeltrek van de ooievaar en andere trekvogels, houdt dit nog niet in, dat de trek van de ooievaar wordt beheerst door de maan, omdat de ooievaar gewoonlijk ieder voorjaar terugkeert naar Palestina. Het woord “mo’adim” verwijst naar een specifieke tijd of plaats aangewezen door de mens (1 Samuel 20:35) of door God (Genesis 18:14), en dat kan wekelijks (1 Samuel 13:8), maandelijks, jaarlijks (Genesis. 17:21), of zelfs profetisch zijn (Daniël 12:7), en is dus niet altijd afhankelijk van de maan.
2. Het idee dat de sabbat afhankelijk is van de maan werd in feite oorspronkelijk geleend van de historisch-kritische vooronderstelling van Babylonische invloed op de Bijbel. Volgens deze opvatting, was de sabbat oorspronkelijk, hetzij genomen uit de Babylonische gewoonte van de maan dagen, kwade/taboe dagen geassocieerd met maanfasen die vallen op dag 7, 14, 19, 21, en 28 van de maand, of van de maandelijkse, volle maan dagen (Shab/pattu). Maar deze bewering mist iedere bijbelse ondersteuning en wordt niet meer serieus genomen door bijbelgeleerden.8)
3. Het idee van de afhankelijkheid van de sabbat van de maan, waarbij de sabbat op iedere dag van de week kan vallen, afhankelijk van de bewegingen van de maan, gaat in tegen het getuigenis van de geschiedenis. Ten eerste gaat het in tegen het getuigenis van de joden. Inderdaad, hebben miljoenen joden gedurende duizenden jaren de zevende dag sabbat op zaterdag gevierd, en deze praktijk is nooit veranderd of verloren gegaan door de Juliaanse of Gregoriaanse kalender; die verandering was alleen van invloed op de data en nooit op de dagen van de week zelf.9)De Joden vieren nog steeds dezelfde zevende dag sabbat die werd gegeven bij de schepping, dezelfde dag die werd verordineerd op de Sinaï en nageleefd door Jezus en de apostelen en dat is onze zaterdag. De claim die de sabbat verbindt met de maan en het laat vallen op dinsdag, of een andere maan-afhankelijke dag, is inderdaad een manier om de ware sabbat te vervangen door een andere dag, gebaseerd op menselijke speculatie, net zoals menselijke traditie de sabbat heeft vervangen door de zondag.
4. Het argument dat de dag van de kruisiging van Jezus het Pascha was, dat wil zeggen, de 14e dag van de nieuwe maan (Exodus 12:6; en tegelijkertijd de sabbatdag) kan niet worden gebruikt om het idee te ondersteunen dat de sabbat afhankelijk is van de maan. Volgens het getuigenis van het Evangelie werd Jezus gekruisigd op de dag van voorbereiding (vrijdag) en niet op sabbat.
5. Het feit dat de functie van de maan begint op de vierde dag van de scheppingsweek (Genesis. 1:14-19) maakt het onmogelijk om de sabbat te vereenzelvigen als een maan-dag, want die kwam pas drie dagen later.
De Joods-Christelijke relatie
De christelijke praktijk van de feesten kan contraproductief zijn ten aanzien van joods-christelijke betrekkingen. Christenen die gaan deelnemen aan dergelijke feesten, met overneming van tradities die deel uitmaken van een andere cultuur, zullen als kunstmatig en nep door de mand vallen. Ze zullen ook beledigend zijn voor joden die dit zullen opvatten als een poging tot inmenging in de lijn van de vervangingsleer,10) of een bedrieglijke poging tot bekering. Christenen, die de Joden imiteren in het vieren van de feesten, zullen geneigd zijn dit te doen binnen het kader van een kerkelijke liturgie, een hele gemeenschap daarbij betrekkend, als een publiek evenement. Het behoeft verder geen woorden dat een dergelijke christelijke aanpassing van Joodse gebruiken volledig zijn doel voorbij schiet en choquerend is voor de Joden, aangezien deze feesten traditioneel waren bedoeld om alleen thuis te worden gevierd, in de intieme familie kring, en niet in het openbaar. De christelijke weergave zal dus vaak een karikatuur worden of een verkeerde voorstelling van zaken – op zijn best, een slap aftreksel van het Joodse origineel. In plaats van toenadering tot de joden, kunnen de christelijke aanpassingen van de Joodse feesten het tegendeel bewerken.
Aan de andere kant kan aandacht voor de feesten christenen dichter tot de Joden brengen, wier traditie heeft geleerd ze te verachten. Antisemitisme was inderdaad de voornaamste motivatie bij de afwijzing, niet alleen van de sabbat, maar ook van de feesten. Het blijkt dan, dat door aandacht voor de feesten christenen een statement kunnen maken, niet alleen tegen antisemitische stemmen binnen verschillende groepen, maar op hetzelfde moment, manieren vinden om met Joden in contact te komen.
Toch is de situatie niet zo eenvoudig. Zoals ik al eerder heb aangegeven, ondervindt de viering van de feesten ernstige theologische, culturele, ethische en praktische problemen die manen tot voorzichtigheid en ernstige terughoudendheid.
Notes:
1 Richard M. Davidson, “Sanctuary Typology,” in Symposium on Revelation–Book I, Daniel and Revelation Committee Series, vol. 6, ed. Frank B. Holbrook (Silver Spring, MD: Biblical Research Institute, 1992), 120.
2 See the Babylonian Talmud, Ber. 4:1, 7; 26b; 32b.
3 Ángel Rodríguez, Israelite Festivals and the Christian Church (Silver Spring, MD: Biblical Research Institute, 2005), 9.
4 Roy E. Gane, “Sabbath and Israelite Festivals,” Shabbat Shalom 50, no. 1 (2003): 28.
5 Ibid., 414.
6 The Oxford Dictionary of Jewish Religion (Oxford: Oxford University Press, 1997), 591; Encyclopaedia Judaica,
corrected ed. (Jerusalem: Keter Publishing House, 1994), 12:1039.
7 Irving Greenberg, The Jewish Way (New York: Simon & Schuster, 1993), 411.
8 Gerhard Hasel, “The Sabbath and the Pentateuch,” in The Sabbath in Scripture and History, ed. Kenneth A. Strand (Washington, DC : Review and Herald, 1982), 21; and id., “The Sabbath in the Prophetic and Historical Literature of the Old Testament,” in The Sabbath in Scripture and History, 45.
9 Wikipedia, The Free Encyclopedia, s.v. “Gregorian calendar,” http://en.wikipedia.org/wiki/Gregorian_calendar (accessed March 30, 2009).
10 On the meaning and dangers of supercessionism, the idea that the church has replaced, “superceded,” Israel, see ibid., 55–70; cf. id., The Mystery of Israel (Hagerstown, MD: Review and Herald, 2004), 11–47.
Deel 2
Wanneer Christenen de rijkdom en zegeningen verbonden aan de feesten naar waarde weten te schatten, maar zich tegelijkertijd bewust zijn van de problemen die de viering ervan voor hen inhouden, kunnen zij op zoek gaan naar een juiste manier om bij de feesten betrokken te zijn. Ze zouden een manier kunnen onderzoeken om aandacht te kunnen schenken aan de feesten. Deze praktijk moet niet alleen theologische helder worden uitgevoerd, maar ook omzichtig en evenwichtig en wijs, nederig, open en met een bereidheid om te leren. Een aantal praktische suggesties kan christenen helpen bij het vinden van een zinvolle toepassing van de feesten in hun christelijk leven en aanbidding.
Allereerste is het belangrijk te begrijpen dat de feesten niet normatief van aard zijn. Het Nieuwe Testament biedt een goed voorbeeld van hoe christenen moeten omgaan met de feesten. Veel teksten vertellen ons over de typologische functie van de offers om ons vervolgens te waarschuwen tegen het idee dat zij nog steeds normatief en noodzakelijk voor onze verlossing zijn. Aan de andere kant, vernemen we nergens in het Nieuwe Testament, dat we ze niet moeten vieren. Jezus en Zijn discipelen gingen door met het vieren ervan, en ook later de eerste christenen (joden woonachtig in een joodse omgeving) en Paulus zelf hebben hetzelfde gedaan. Maar ze hebben het nooit nodig gevonden de naleving van de feesten op te leggen aan de heidenen die toe wensten te treden tot de gemeenschap van de gelovigen (Handelingen 15).
Wijselijk kwamen ze tot de conclusie ” Daarom ben ik van mening dat we de heidenen die zich tot God bekeren geen al te zware lasten moeten opleggen, maar dat we hun moeten schrijven dat ze zich dienen te onthouden van wat door de afgodendienst bezoedeld is [afgoderij], van ontucht [ethiek], van vlees waar nog bloed in zit en van het bloed zelf [Levitische dieet principes]. In haast elke stad wordt de wet van Mozes immers al sinds mensenheugenis verkondigd en op iedere sabbat in de synagogen voorgelezen.” (Handelingen 15:19-21, NBV). Aldus verwijst het apostolische decreet naar drie domeinen van de wet van Mozes: afgoderij, ethiek, en de mozaïsche spijswetten. Al deze voorschriften waren gebaseerd op het lezen van de boeken van Mozes “elke sabbat,” suggererend dat respect voor het vierde gebod, “de sabbat,” ook deel uitmaakte van het apostolische decreet. Er wordt zelfs niet impliciet verwezen naar de feesten in de tekst. Deze houding bevat een beginsel van tolerantie, niet alleen tegenover de heidenen, die niet moesten worden opgezadeld met een nieuwe, onnodige last, maar ook impliciet tegenover joden die zich wilden aansluiten bij de kerk. Het werd door de apostelen ongepast gevonden om de heidenen te vermoeien met een voor hen nieuwe levensstijl, die onder andere de naleving van de wetten van de besnijdenis en de Joodse feesten zou inhouden. Het zou evenzeer ongepast zijn de Joden te vermoeien met het opleggen van een voor hen nieuwe levensstijl waarbij ze al hun gebruiken zouden moeten vaarwelzeggen. De woorden “zou moeten” mogen niet gebruikt worden om de feesten op leggen noch om de praktijk ervan te verdedigen. We moeten niet zeggen: “Je moet ze vieren”, en evenmin: “Je moet ze niet vieren.”
De feesten zijn niets anders dan een pedagogisch of evangelisch hulpmiddel om te worden gebruikt, net zoals we soms doen met een model van het heiligdom om door dit leerobject te getuigen van onze unieke boodschap. Het moet beschrijvend en leerzaam zijn, niet voorschrijvend. Als we het feest op de kalender willen zetten, dan zou het ook raadzaam zijn dit te doen tijdens het juiste seizoen, niet omdat we zo nodig trouw moeten zijn aan agrarische, rituele, en wettische normen. Het is eerder een kansrijk moment als andere mensen er over nadenken, net zoals we dat traditioneel doen voor Kerstmis, Pasen of Thanksgiving (hoewel deze feesten een aantal elementen van heidense oorsprong bevatten, zoals Santa Claus, de kerstboom en de paashaas). Buiten het seizoen, zal deze praktijk bij iedereen raar overkomen, aanstootgevend voor anderen, en verliest het zijn communicatieve en betekenisvolle kracht.
Het grootste probleem doet zich echter voor in de manier waarop de feesten kunnen worden ingevuld buiten de Bijbel om, omdat er geen geopenbaarde instructies in deze context zijn en er ook geen hulp is van een ontwikkelde traditie, zoals we die hebben in het Jodendom. Om wilde, creatieve initiatieven te voorkomen, die het hele project kunnen ondermijnen en er afbreuk aan doen, moeten twee fundamentele beginselen elke poging beheersen en begeleiden om de feesten te markeren:
1. Respect voor de bron van waaruit de inspiratie van de feesten is genomen, namelijk de Schrift en het getuigenis van Israël. Leer meer over de ware aard van het feest en informeer u over de Joodse tradities die ermee verbonden zijn. Vermijd bedrieglijke en verwarrend onjuiste voorstellingen van zaken. Zorg ervoor dat de feesten niet gelegenheden worden voor de promotie van uw persoonlijke ideeën, fantasieën, en hobby’s die niets te maken hebben met de feesten, zoals dansen, spiritualistische en charismatische toepassingen, onbezonnen blazen van de sjofar, of het dragen van exotische kledingstukken. Dergelijke uitingen kunnen worden opgevat als een verkleedpartij en respectloos gedrag.
2. Respect voor de nieuwe plek waar de inspiratie van het feest is binnengekomen, namelijk je gemeente. Raadpleeg haar leiders, waaronder vakbekwame theologen en uw vrienden (ook en vooral degenen die het niet met je eens zijn), om ervoor te zorgen dat je ideeën over de feesten en de informatie die je hebt verzameld gegrond zijn in en in overeenstemming zijn met de theologie. Zorg er ook voor dat het experiment niet verkeerd zal worden begrepen, de andere leden niet kwetst en daadwerkelijk het welzijn van de kerk dient. Vermijd afzonderlijke initiatieven, blijf nederig en bescheiden, en probeer niet om uw mening en praktijken aan andere kerkleden op te dringen die het mogelijk niet eens zijn met uw zienswijze en spirituele gevoeligheid. Ga verstandig om met uw sentimentele en mystieke emoties voor wat betreft deze zaken en uw overtuiging, en verwar ze niet met de hemelse waarheid of de gave van de Geest.
Conclusie
Op de vraag “Moeten we de feesten vieren?” is mijn antwoord op basis van de bovenstaande discussie een duidelijke en eenduidig “Nee, we zijn niet verplicht de feesten vieren,” om de volgende redenen:
(1) Feesten hebben hun normatieve waarde verloren daar zij in wezen zijn vervuld in Christus en niet langer afhankelijk zijn van de categorieën van bijbelse openbaring. De wetten aangaande de feesten zijn van een andere categorie dan die aangaande de sabbat en de spijswetten, die geen verband houden met offers of afhankelijk zijn van tijd, en hebben een universeel karakter. Het is inderdaad belangrijk dat u zich realiseert dat God ons niet heeft voorzien van een voorschrift of een wet met betrekking tot de wijze waarop deze feesten moeten worden gevierd buiten de tempel om. Als God niet heeft aangegeven hoe we ze moeten vieren in onze situatie, hoe kan Hij dan de naleving van deze wetten van ons verlangen? Wij zijn hier slechts afhankelijk van menselijke tradities naast de bijbelse openbaring.
(2) Er bestaat geen christelijke historische traditie en/of gebruik over de manier waarop deze feesten ooit zijn gevierd en daarom zouden kunnen worden gevierd.
Dr. Jacques B. Doukhan